Cando sexa

árbore, fundirei as miñas

poutas no chan galego e sentirei

o apreixo doce das augas subterráneas do

inverno. Cando sexa árbore abrirei os meus

brazos aos ceos e mentras me arrinca con gracia

as follas do outono, notarei o agarimo do vento.

Cando sexa árbore sentirei a xiada nos meus

brazos como bico da alma da montaña. Cando

sexa árbore estarei perto do sol

e das súas raiolas.

Can

do

sexa carballo

can

tarei

sen

can

ción

Cando sexa árbore.